روایت تاریخی

جوانان بنی‌هاشم نیز همگی به شهادت رسیدند و سیّدالشهدا علیه‌السلام با نوائی جانسوز و غریبانه با اهل خيام این‌گونه وداع کردند: يَا سُكَيْنَةُ يَا فَاطِمَةُ يَا زَيْنَبُ يَا أُمَّ كُلْثُومٍ! عَلَيْكُنَّ مِنِّي السَّلَام. اي سكينه، اي فاطمه، اي زينب، اي كلثوم! من هم رفتم، خدا حافظ. همه دور امام علیه‌السلام را گرفتند و شروع كردند به زاري و شيون. امام آرامشان كردند و حضرت سكينه جلو آمدند و عرض کردند: يَا أَبَهْ ! اسْتَسْلَمْتَ لِلْمَوْتِ؟ پدر جان آيا تسليم مرگ شدي؟ امام جواب دادند: كَيْفَ لَا يَسْتَسْلِمُ مَنْ لَا نَاصِرَ لَهُ وَ لَا مُعِين لَه! چگونه تسليم مرگ نشوم كه يار و معيني ندارم، پس به قضاي الهي صبركنيد و شكوه نكنيد كه دنيا فاني وآخرت جاويدان و باقي است.

سكينه عرض كردند: يَا أَبَهْ ! رُدَّنَا إِلَى حَرَمِ جَدِّنَا؛ بابا ! ما را به حرم جدّمان (مدينه) برگردان. امام علیه‌السلام پاسخ دادند: هَيْهَاتَ! لَوْ تُرِكَ الْقَطَا لَنَام. هيهات! اگر صيّاد از مرغ قطا دست برمي‌داشت، او آسوده در آشيانه خود بود! در روایت دیگری[1] امام سکینه را به سینه چسبانده و اشکشان را پاک کردند و ضمن آرام کردن او فرمودند: ای سکینه! بدان‌ که پس از من گریه‌ات بسیار است، پس تا جان در بدن دارم با اشک‌هایت دلم را مسوزان![2]